نقل از دفتر یادداشت ها
.
گاهی که افسرده و دلتنگ بودم، از شهر و شلوغی بیرون می‌زدم، به قول‌‌آن همکار مراکشی، سیّاره‌ام را در‌جلگه‌ای خلوت و دور از آبادی رها می‌کردم، آرام آرام تا کاکل تپّه‌‌ای بالا می‌رفتم و مدتی به تماشای دشت و دمن می‌نشستم. طبیعت حومة پاریس مانند تابلو زیبائی بود که هنرمندی ماهر روی توری و ململ نازکی نقاشی‌کرده بود.
نقل از دفتر یاداشتها
این یادداشتها را من شتابزده نوشته و پاکنویس نکرده ام. سالها بعد، ( 2013 میلادی) هنگام تایپ کردن آنها، بنا به ضرورت جمله‌هائی به متن اضافه کرده ام تا شاید از گنگی مطلب بکاهند. این جمله ها را داخل پرانتز گذاشته ام. ح. د
♣
نقل از دفتر «یاد داشت ها»
... باید چند سالی می‌گذشت تا آن تصویر و تصوری که از پاریس زیبا، رویائی و خیال‌انگیز به من داده بودند، به مرور زمان فرو می ریخت، تا چشمهایم به روی چهرة پاریس مهاجران و مردم حاشیه باز می‌شد، تا از نزدیک روزگار آنها را می دیدم و همه چیز را باور می‌کردم. شاید اگر در شهر پاریس رانندة تاکسی نشده بودم، این اتفاق نمی‌افتاد و واقعیّت به این زودیها جای آن تصورّات توریستی و رمانتیک را نمی‌گرفت. تاکسی مرا با گوشه و کنار پاریس و حومه و با محلّه‌هائی آشنا کرد‌که پای «جّن و انس» به آنجا نرسیده بود.
این یادداشت را در بهار سال ۱۹۸۶ میلادی نوشته ام. آن را دیروز بعد از بیست و هشت سال در میان دستنوشته هایم دیدم و به یاد گذشته ها تایپ کردم. در آن زمان متقاضی پناهندگی سیاسی را به مدّت شش ماه در جائی به نام فوایه Foyer سکنا می دادند و هزینه های او را ( کرایة اتاق و خوراک) سازمانی به نام simad که با ادراة پناهندگی کشور فرانسه France Terre d'Asile قرار داد داشت، به عهده می گرفت. این فوایه ها در همه جای فرانسه برای کارگرها ساخته شده اند و اتاقهای آن را اغلب کارگرهای خارجی مقیم فرانسه ( الجزایری، مراکشی، تونسی، ایتالیائی، پرتقالی و حتا فرانسوی ها...) اجاره می‌کنند.